Αποτυχία και επιτυχία , της τύχης τα τοιχία …

Τα περισσότερα “δημιουργήματα” μου τα εκθέτω δημοσίως εκ των υστέρων.
Οι λόγοι είναι δύο .
Κατ’ αρχάς η έμπνευση έρχεται αστραπιαία και πρέπει να αξιοποιηθεί εκείνη τη στιγμή , έτσι ώστε να αποδοθεί γραπτώς όσο πιο κοντά στην αιτία που την ερέθισε.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ενώ θέλω να τελειώσει άμεσα η διατύπωση , επιθυμώ αρκετό χρόνο για να αξιολογήσω και να ενστερνιστώ την άποψη που παραθέτω.
Γίνονται κάποιες τυπικές αλλαγές και την επόμενη ημέρα με την άδεια του εκάστοτε “διαχειριστή” το δημοσιεύω.

Το συγκεκριμένο δεν αποτελεί εξαίρεση.


Έχω ξανασχοληθεί με τις λέξεις, αποτυχία και επιτυχία. Έχω πει επανειλημμένα ότι συσχετίζονται άρρηκτα , όχι όμως λόγω αντίθεσης αλλά λόγω σύνθεσης.

Από το ένα πάμε ΠΡΟΣ το άλλο.

Μα είναι δυνατόν ;;;

Είναι δυνατόν να θέλει κάποιος να τζογάρει τα χρήματα του σε ένα χαοτικό μπαρμπούτι με “επαγγελματίες” παίχτες και διοργανωτές ,
δίχως ποτέ του να έχει ρισκάρει να παρατήσει την άνετη κατάσταση στην οποία ζει προσπαθώντας για κάτι καλύτερο;

Είναι δυνατόν να είναι “εδώ” κάποιος που φοβάται και αποφεύγει την αποτυχία όπως ο Βελζεβούλ το λιβάνι;

Κι όμως είναι πολλοί !!
Περίπου 9 στους 10 .

Το εντυπωσιακό;
Βρίσκονται παντού.

Στους εργασιακούς χώρους, είναι οι συμβιβασμένοι υπάλληλοι που κάνουν την Δουλίτσα τους και το βουλώνουν κάθε φορά που τους γαμάει ανάποδα ο εργοδότης τους(στην “αδίστακτη” εποχή του καπιταλισμού ο σεβασμός δεν αντλείται από την ηθική αλλά από την αξία σε μπικικίνια).
Επίσης, οι ψηφοφόροι(εδώ και αν τσούζουν κώλοι).
Πόσοι ψηφίζουν επί δεκαετίες άνω της μιας εκλογικής διαδικασίας το υπάρχον κυβερνών πολιτικό σχηματισμό;
Πόσοι άραγε ψήφισαν πολιτικές προσπάθειες που είχαν ουσιαστικές προτάσεις αντιμετώπισης της “κρίσης”.

Πόσοι μαθητές ξεπερνούν τα 15.000 μόρια στις πανελλήνιες ;

Πόσοι προσεγγίζουν έναν άνθρωπο στην ψύχρα γιατί απλώς θέλουν να τον γνωρίσουν;

Πόσες οικογένειες “πετυχαίνουν”  στην διόλου εύκολη αποστολή τους;

Πόσοι γνωρίζουν την έννοια της επιτυχίας;

Η περιπτώσεις αναρίθμητες , το ποσοστό ίδιο…


Και τι σημαίνει να είμαι ο “ένας από τους δέκα” και πώς μπορώ να μεταφερθώ από το ένα ποσοστό στο άλλο;

Ο ένας από τους δέκα διαφέρει από τους υπολοίπους γιατί έχει συνειδητοποιήσει  ότι είναι αποτυχημένος σε ένα συγκεκριμένο τομέα της ζωής του –αν όχι σε όλη- και προσπαθεί να αλλάξει προς το καλύτερο .
Το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο.
Τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο σε βαθμό που η αποτυχία πιάνει ταβάνι.

Εκεί γίνεται το δεύτερο και πιο δύσκολο ξεσκαρτάρισμα.

Οι περισσότεροι τα παρατάνε απογοητευμένοι και γυρίζουν στην άχαρη και μίζερη ζωούλα τους.
Οι εναπομείναντες συνεχίζουν πλέον με μεγαλύτερη ώθηση αφού γνωρίζουν ότι τα “σκατά” είναι το κυρίως πιάτο κάθε μέρας.
Έλα μου όμως που τα σκατά αρχίζουν και λιγοστεύουν…
Και από κάθε μέρα ,πάμε σε κάθε εβδομάδα, μήνα κτλ.

Κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα επίπεδο όπου τα περισσότερα-αν όχι όλα- 
“ρολλάρουν”.
Εκεί έρχεται το τελευταίο ξεσκαρτάρισμα ,που καλύτερο θα ήταν να το ονομάσουμε,
διαχωρισμό.

Οι περισσότεροι σε ποσοστό όμοιο του πρώτου ξεσκαρταρίσματος μένουν στην νεοαποκτηθείσα κατάσταση ευτυχείς για το κατόρθωμα τους.

Οι “εκλεκτοί”  συνεχίζουν τον δρόμο της επιτυχίας επαναλαμβάνοντας αέναα την παραπάνω διαδικασία.
Κάνεις τους όμως και ποτέ δεν θα φτάσει στην επιτυχία.

Γιατί άραγε;

Μα γιατί όπως όλες οι έννοιες, έτσι και η επιτυχία(κυρίως η συγκεκριμένη) είναι δυναμικές, εξελίσσονται στον χωροχρόνο και δεν θα σταματήσουν αν δεν σταματήσουμε εμείς πρώτα.

Υ.Γ  Δεδομένης μιας αντιπροσωπευτικής δειγματοληψίας ,
θεωρούμε πως από τα 100 άτομα περίπου που θα αναγνώσουν αυτό το κείμενο ,  μόνο τα 10 είναι  “επιτυχημένα”.
Πιστεύετε ότι έχετε προσπαθήσει αρκετά, για να ανήκετε σε αυτούς τους 10;

Εγώ πάντως όχι…