Αθήναι

Η πρωτεύουσα, η μεγαλούπολη, το μέρος των ευκαιριών.

Θα μπορούσε κανείς να την χαρακτηρίσει ως μια μικρή Αμερική στο κέντρο της Ελλάδας.
Όσοι ζούνε με το όνειρο του δυτικού πολιτισμού είναι καταδικασμένοι να βιοποριστούν και να εμποτίσουν μέχρι και τον τελευταίο κόκκο σκόνης τους σε αυτό το ιστορικό έδαφος.
Από την πρώτη φορά που την είδα,γέμισε η ψυχή μου με ένα δέος. Το μέγεθος, ο κόσμος, τα κτήρια, τα "μέρη" , όλα φάνταζαν εκφοβιστικά σε σχέση με αυτά της ταπεινής επαρχιακής Λάρισας.
Είχε έρθει η ώρα που είχα αρχίσει να κατασταλάζω (ή μάλλον να προβληματίζομαι ) στα θέλω και τα όνειρα μου .
Δεν δίστασα , πήρα το πρώτο τραίνο ολομόναχος ,18 χρόνων παλικάρι και πήγα να συναντήσω τον τότε μακρυμάλλη δάσκαλο.
Ήταν το πρώτο μου money show και ίσως και το τελευταίο μου...
Την δεύτερη φορά ένας οικογενειακός λόγος με έφερε πάλι στην πόλη των ναυτικών. Δεν δίστασα ακόμη και τότε να συναντήσω άλλον έναν αγαπημένο μου φίλο και να περάσω ένα από τα ωραιότερα βράδια της ζωής μου.
Την τρίτη φορά οι λόγοι ήταν πολιτικοί (μα πόσο βιαστικός ήμουν ο άτιμος?!) αλλά και πάλι βρήκα χρόνο και βγήκα με τον δάσκαλο για το απαραίτητο και πολυπόθητο τσιπουράκι.
Στις τρεις αυτές φορές περπάτησα, γνώρισα , ένιωσα την Αθήνα τόσο πολύ που άρχισα να νιώθω κάτι που είχα πολύ καιρό να αισθανθώ...
Έρωτα!!
Έρωτα για τον ρυθμό της, έρωτα για το ηλιόλουστο φόρεμα της, έρωτα για το λάγνο της φιλί, έρωτα για τις στιγμές ευτυχίας που μου υποσχόταν σε κάθε της βλέμμα.

Δύο χρόνια μετά την τελευταία μου επίσκεψη ήρθε η ώρα να την τιμήσω για τέταρτη φορά και ελπίζω όχι για τελευταία. Να περπατήσω τα "επικίνδυνα" σοκάκια της Δερβενίων και της Μαυρομιχάλη και να δω τον μπάρμπα μου τον αμετανόητο κομμουνιστή. Να μυρίσω την αρμύρα του Πειραιά και να δω τους ανθρώπους που με βάφτισαν και τόσο με αγαπάνε. Να δω τον αγαπημένο μου άνθρωπο Μ.Π στο Park της Αλεξάνδρας και να μιλήσουμε πάλι για εννιά ώρες σερί. Να συναντήσω τον δάσκαλο και πολύ καλό μου φίλο και να δω τον Γιάννη ο οποίος αγαπά την γραφή μου και έχει τόσο περιέργεια να με γνωρίσει.
Να συναντηθώ με τον "σύντροφο" Τ.Τ του οποίου του έχω και αυτού υποσχεθεί μια πολύωρη γνωριμία με πολύ γέλωτα και μπόλικες απόψεις. Και κάπου εκεί αν έχει χώρο να σφηνώσω και κάποια νέα γνωριμία γιατί στην Αθήνα ποτέ και τίποτα δεν είναι αρκετό.


Πίσω από το μεταξένιο σου πέπλο
κρύβεις ένα κακόμορφο πλάσμα.
Μα πως εγώ να αντισταθώ,
στο επίμονο σειρίνιό σου άσμα.
Το καράβι μου συντρίμμι θα σου δώσω.
Και στο βράχο σου κουρσάρος θα σταθώ.