Έβλεπε το chart καταϊδρωμένος ,
αυτός ο νέος, ο αυθόρμητος , ο θρασύς trader ,
μπα τζογαδόρος ήταν…
Δεν του άξιζε ο τίτλος .
Δεν του άξιζε η ευθύνη να διαχειρίζεται χρήματα.
Εκείνος βέβαια είχε άλλη γνώμη,
“ξέρω” φώναζε, “ξέρω” , “ξέρω πολλά” , “τα ξέρω όλα”.
Κοίταξε το chart την Τετάρτη και είπε, “θα πέσει 3%”, “θα πέσει 3%”,
“θα πέσει”…
Την Πέμπτη έπεσε 1% , δεν το πρόλαβε και μπήκε αργοπορημένα(το stop χτύπησε),
στο κλείσιμο τον Ασιατών και το άνοιγμα των Ευρωπαίων της παρασκευής του
έδωσε
άλλη μια ευκαιρία πέφτοντας άλλο 1%, δεν το πρόλαβε και μπήκε αντίθετα
(το stop χτύπησε),
το ίδιο απόγευμα του έδωσε κι άλλη δεν το πρόλαβε… (έπεσε άλλο 1%)
δεν το πρόλαβε…
δεν το πρόλαβε.
Χίλιες ευκαιρίες να του δινόντουσαν δεν θα το … “προλάβαινε”.
Μακάρι να έφταιγε μόνο ο συγχρονισμός του με την αγορά. Δεν ήταν μόνο αυτό,
η απουσία ολοκληρωμένου και συγκεκριμένου πλάνου και η πειθαρχία του έλειπαν
περισσότερο.
Και το ήξερε, αλλά αδιαφορούσε και μόλις είδε την πρόβλεψη του να επαληθεύεται
σιγά σιγά , νωχελικά , σαν ένα τρεχούμενο ρυάκι στέγης που είχε για μητέρα την βροχή
και πατέρα τον αγέρα,
τότε συνειδητοποίησε ότι είναι πολύ κοντά και πολύ μακριά από ένα επιτυχημένο trade,
έχει την “έμπνευση” , την σύλληψη, αλλά από εκτέλεση… χωλαίνει… χωλαίνει άσχημα.
Στην αρχή ήθελε να τα σπάσει όλα γύρω του, να τα παρατήσει, άλλωστε ο λογαριασμός
του profits έγραφε και μάλιστα για πρωτάρη αρκετά,
αλλά “τι αξία έχουν αυτά” τον ρώτησε ο δάσκαλος , “έγιναν με παρατυπίες και
υπερβολική τύχη;”, γιατί τότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Όμως ο νεαρός φίλος μας πίστευε, ότι είχε ικανότητες και πράγματι είχε, γιατί είχε
δουλέψει όσο κανένας άλλος (αναλογικά) , όμως του έλειπε η πείρα, το όργωμα των
αγορών για χρόνιακαι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αποκτήσει πιο νωρίς,
μονάχα υπομονή,
υπομονή.
Έτσι έκατσε μπροστά από τα charts του και άρχισε να τους μιλά, σαν ανθρώπους
κι εκείνα λέξη δεν είπαν,
ότι τους είπε αυτό έκαναν, ηρέμησαν , τους έπιασε βαθύς λήθαργος
και μαζί με αυτά κι ο νεαρός…
πήγε στο κρεβάτι και άφησε το κορμί του να σωριαστεί σαν σακί από πατάτες
αυτός ο νέος, ο αυθόρμητος , ο θρασύς trader ,
μπα τζογαδόρος ήταν…
Δεν του άξιζε ο τίτλος .
Δεν του άξιζε η ευθύνη να διαχειρίζεται χρήματα.
Εκείνος βέβαια είχε άλλη γνώμη,
“ξέρω” φώναζε, “ξέρω” , “ξέρω πολλά” , “τα ξέρω όλα”.
Κοίταξε το chart την Τετάρτη και είπε, “θα πέσει 3%”, “θα πέσει 3%”,
“θα πέσει”…
Την Πέμπτη έπεσε 1% , δεν το πρόλαβε και μπήκε αργοπορημένα(το stop χτύπησε),
στο κλείσιμο τον Ασιατών και το άνοιγμα των Ευρωπαίων της παρασκευής του
έδωσε
άλλη μια ευκαιρία πέφτοντας άλλο 1%, δεν το πρόλαβε και μπήκε αντίθετα
(το stop χτύπησε),
το ίδιο απόγευμα του έδωσε κι άλλη δεν το πρόλαβε… (έπεσε άλλο 1%)
δεν το πρόλαβε…
δεν το πρόλαβε.
Χίλιες ευκαιρίες να του δινόντουσαν δεν θα το … “προλάβαινε”.
Μακάρι να έφταιγε μόνο ο συγχρονισμός του με την αγορά. Δεν ήταν μόνο αυτό,
η απουσία ολοκληρωμένου και συγκεκριμένου πλάνου και η πειθαρχία του έλειπαν
περισσότερο.
Και το ήξερε, αλλά αδιαφορούσε και μόλις είδε την πρόβλεψη του να επαληθεύεται
σιγά σιγά , νωχελικά , σαν ένα τρεχούμενο ρυάκι στέγης που είχε για μητέρα την βροχή
και πατέρα τον αγέρα,
τότε συνειδητοποίησε ότι είναι πολύ κοντά και πολύ μακριά από ένα επιτυχημένο trade,
έχει την “έμπνευση” , την σύλληψη, αλλά από εκτέλεση… χωλαίνει… χωλαίνει άσχημα.
Στην αρχή ήθελε να τα σπάσει όλα γύρω του, να τα παρατήσει, άλλωστε ο λογαριασμός
του profits έγραφε και μάλιστα για πρωτάρη αρκετά,
αλλά “τι αξία έχουν αυτά” τον ρώτησε ο δάσκαλος , “έγιναν με παρατυπίες και
υπερβολική τύχη;”, γιατί τότε τα πράγματα είναι ξεκάθαρα.
Όμως ο νεαρός φίλος μας πίστευε, ότι είχε ικανότητες και πράγματι είχε, γιατί είχε
δουλέψει όσο κανένας άλλος (αναλογικά) , όμως του έλειπε η πείρα, το όργωμα των
αγορών για χρόνιακαι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αποκτήσει πιο νωρίς,
μονάχα υπομονή,
υπομονή.
Έτσι έκατσε μπροστά από τα charts του και άρχισε να τους μιλά, σαν ανθρώπους
κι εκείνα λέξη δεν είπαν,
ότι τους είπε αυτό έκαναν, ηρέμησαν , τους έπιασε βαθύς λήθαργος
και μαζί με αυτά κι ο νεαρός…
πήγε στο κρεβάτι και άφησε το κορμί του να σωριαστεί σαν σακί από πατάτες
Κοίταξε στο παράθυρο και είδε τον ουρανό
πιο καθαρό από ποτέ, σκούρο αλλά όχι σκουριασμένο,
σαν να τον είχε γυαλίσει ένα αόρατο χέρι,
ο νεαρός έγειρε από την άλλη ,
σφάλισε τα βλέφαρα του
σήμερα έμαθε κάτι ακόμα…
πιο καθαρό από ποτέ, σκούρο αλλά όχι σκουριασμένο,
σαν να τον είχε γυαλίσει ένα αόρατο χέρι,
ο νεαρός έγειρε από την άλλη ,
σφάλισε τα βλέφαρα του
σήμερα έμαθε κάτι ακόμα…
No comments:
Post a Comment